Thuis komen

Voordat we allemaal thuis in de isoleer moesten, zat ik er al middenin. En Kees. Vooral hij. Van de ene dag op de andere kon hij niet meer zitten, staan, laat staan lopen. Volgens de huisarts zenuwpijn, niets aan te doen. Je gaat toch wat proberen. Zoekt therapie: fysiotherapie, manuele therapie, Body Stress Release. Dat blijkt allemaal niet te helpen. Tenminste niet in de weken die ons gegeven zijn, want dan komt Corona.
Alle vormen van therapie moeten stoppen.

Dan maar thuis aan de gang. Op internet zoek ik iets dat zenuwpijn kan verlichten. Dat is er niet. Er is wel massageolie die wonderen verricht: arnica voor de spieren, magnesium voor ontspanning, aconitum tegen pijn. Voor dat laatste moet je de grens over naar een apotheek. Het smeren kan beginnen. Alleen weet ik niet hoe dat moet bij zenuwpijn. Ik weet niets van het skelet, de spieren en pezen, zenuwen en meridianen.
Dus smeer ik olie alsof het verf is en Kees mijn canvas. Ik doe maar wat, precies zoals ik schilder. Kees ziet bij alles altijd vooraf hoe het gaat worden. Nu ligt hij hulpeloos onder mijn handen. Ik voel harde bobbels en zachte. Moet ik erop drukken of moet ik ze ontwijken? Kees kermt en kreunt bij elke aanraking. Het huilen staat me nader dan het lachen.

Daarbij moet ik ineens zoveel doen. Mijn eigen aandeel in het huishouden, maar ook de zware dingen die Kees in een handomdraai doet. Onhandelbare matrassen optillen voor schone lakens, trap op en af met een stofzuiger waar een gewichtheffer nog moeite mee zou hebben en dan hebben we Lukkie, onze kat met suikerziekte. De dierenarts had hem 23 maart 2019 een spuitje willen geven, maar dankzij rauw vlees is hij wonderwel opgeknapt. Alleen is hij buitengewoon kieskeurig, lust geen Barf want dat is niet biologisch, dus moet ik naar Terborg fietsen voor Darf ofwel biologisch rauw vlees. Voor Kees fiets ik dan weer naar Doetinchem waar de enige natuurvoedingswinkel is en die hebben de beste vitamines en huismiddeltjes. Ik fiets graag, maar tegen de wind in met regen is een auto handiger, maar die rijd ik pas sinds kort als Kees naast me zit en die kan niet zitten.

Dan hebben we de tuin waar snoeiwerk wacht. Kees doet dat met een loodzwaar, griezelig elektrisch apparaat. Die kan ik niet eens tillen, laat staan als hij aanstaat en je ermee langs een heg moet. De takkenschaar is ook te zwaar, dus doe ik alles met mijn trouwe Felco, een kleine snoeischaar. Takje voor takje kort ik alle vlinderstruiken rigoureus in, haal mijn handen open aan meidoorn en doornappel, loop snijwonden op aan de bamboe en minuscule splinters die ik niet zie maar wel voel en dan hebben we nog dat onderhuidse zevenblad dat dwars door de hortensia wortels groeit en het hele perk wil overnemen. Brandnetels, longkruid en paardenbloemen laat ik staan. Die lust ik rauw. Nou ja, in de soep.

De was moet hoognodig. De ramen zijn ondoorzichtig. Lukkie jammert. Kippen kakelen. Kees roept. Zijn mobiel, de zapper, de krant, drinken, eten, kruik, pijnstillers. Pijn. Angst. Verdriet. Aandacht. Liefde. Raam open. Raam dicht. Een week lang ben ik van het padje, een volle week ben ik grumpy. Dan valt het kwartje, het ontbrekende kwart van de cirkel: Waarom denk ik aan wat ik mis? Waarom omarm ik niet wat er is!
Het dringt als een lichtflits door. Mijn instelling draait als een blad aan de boom. Ik stap in het moment. Ik kom thuis in mezelf.

Neem vandaag. Als ik de bedden heb verschoond en heb gestofzuigd, de tarte tatin in de oven en de stoofschotel op het vuur, is de was vanzelf klaar en hang ik die buiten in zon en wind. In de buurtuin hoor ik een kinderstem ‘mama, mama’, een golf van ontroering overspoelt me. Een magisch moment zie ik mijn moeder de was ophangen in Westkapelle, hoor ik mijn kinderstem, voel haar aandacht en liefde. Ik smelt zowat.
Als ik om me heen kijk, zijn haar gouden ogen voor een moment de mijne, de ogen waarmee ze de dag voor mijn geboorte naar een paard in de wei keek, zo mooi was nog nooit een paard geweest, zo mooi zou haar kindje zijn… zo mooi is vandaag mijn thuis.

Maar het allermooist zijn de stapjes van Kees in zijn malle slobberbroekje. Hangend aan de trapleuning komt hij naar beneden om samen uit het raam van de erker te kijken naar de verstilde straat voor ons huis waar paarden stapvoets lopen met hun ruiter bovenop en vaders kinderwagens duwen. Wij drinken koffie met een stukje vruchtentaart en een spelletje en dan gaat hij de trap weer op. Kreunend, dat wel. De napijn en kramp van de inspanning die onherroepelijk volgen neemt hij graag erbij en tot ons geluk lijkt de napijn gaandeweg wat korter van duur.
Vandaag liep hij een stukje door de tuin. Snoof de lente die in de lucht hangt, dwars door de koude heen. Zag een piepklein vogeltje. Verbaasd dat zijn snoeiwerk gedaan was, het grind geharkt en de perken gewied.
Dat geeft zo’n rijk gevoel. Vertrouwen. Aanvaarding. Geloof. Hoop. Liefde.

Een verhaal over Kees en zijn kroon: https://annevellinga.nl/2012/02/24/mannetjes/

Het bericht Thuis komen verscheen eerst op Anne Vellinga.